Ja natuurlijk heb ik een bucketlist. Mijn #ZLbucketlist
Natuurlijk wil ik graag met de Four Seasons privéjet een wereldreis maken met Anouk. Of oog in oog staan met een koala in de outback van Australië. En toeren door Yosemite Parc in een camper staat ook op een lijst. Dichterbij zijn er ook genoeg wensen. Een eigen huis in de Axarquia, Andalusië. Om samen met vrienden ook daar te kunnen genieten. En om mijn vader met zijn broers en zussen een mooie plek te bieden voor hun wandeltochten. Op dat gunlijstje staat ook dat onze vriendin Shirley elk jaar naar haar familie kan in Brazilië; samen met Paul. Of dat de vader van een andere vriendin van ons langer leeft, of in ieder geval geen lijdensweg krijgt met zijn ziekte.
Aan sommige dingen is helaas heel weinig te doen. Mijn bucketlist was altijd goed gevuld met bijzondere reisbestemmingen, hele bijzondere en dure hotels en de beste restaurants ter wereld. Het lezen van de #ZLBucketlist actie heeft ertoe geleid dat ik ineens weer over mijn bucketlist nadacht. Die is sinds 5 maanden heel overzichtelijk geworden.
- Dat mijn moeder snel naar huis kan vanuit het revalidatiecentrum. En zich thuis met de gewone dagelijkse dingen zelf kan redden. Kwaliteit van leven boven kwantiteit.
- Dat mijn ouders samen nog eens lekker weg kunnen. Naar Texel, Luxemburg of Frankrijk. Vooral omdat mijn vader dat ook zo graag weer wil. Hoeveel para-medisch geregel dat ook is.
- Dat patiënten in de wereld van verzekeraars en medische zorg nu echt bovenaan komen te staan op de bucketlist van bestuurders. De menselijke maat een gezicht krijgt en zorg ook weer menselijk wordt. Elke dag, in alle ziekenhuizen, verpleeghuizen, revalidatiecentra en alle andere zorginstellingen.
Zorg is zoveel meer dan alleen medisch gerepareerd worden.
Nummer #1 is afwachten. Nummer #2 is afhankelijk van nummer #1. Nummer #3 kan ik proberen actief aan bij te dragen. Door de kans te krijgen om een menselijk patiëntverhaal te vertellen aan hen die invloed hebben op de menselijke maat in de zorg. Bestuurders en managers in de zorg(verzekeringswereld) recht in de ogen te kijken, hun eigen menselijke maat te ontdekken en dan samen te zoeken naar wegen om die menselijke maat terug te brengen in de zorg voor patiënten. En dat terugbrengen gaat mede via de beslissingen van zorgbestuurders.
Dus zet mij aan tafel met een bestuurder van een grote zorginstelling. Voor een gesprek. Voor een advies. Voor een kleine bijdrage aan een grote maatschappelijke uitdaging. En die geldprijs gaat naar de stichting ‘Vrienden van het RRR’. Om iets leuks, extra’s, voor of met hun patiënten te kunnen doen. Want die mensen, net als vele in de zorg, werken zich dagelijks tien slagen in de rondte voor hun patiënten.
Soort van disclaimer. Ik geef met mijn blog geen waardeoordeel over de #ZLbucketlist actie heb ook geen waardeoordeel over de bucketlist van anderen. De mijne is gevormd door actuele gebeurtenissen in mijn privéleven. Alleen daardoor is mijn top 3 nu zoals die is.
